|
درباره وبلاگ  آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
شعر
شعر
ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ
ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ
ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎ ، ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻫﺎ ، ﺩﻭﺭﻭﯾﯽ ﻫﺎ ...
ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﮔﺰﻧﺪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﺸﮑﻨﺪ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﻣﻮﯼ ﺳﭙﯿﺪ ﮐﻨﻢ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﺭﻓﺘﻨﯽ ﺷﺐ ﮐﻨﻢ
ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻗﺎﻣﺘﻢ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻏﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﻮﺩ
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﻮﯾﻢ؛
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻨﻢ
ﻫﺮ ﻧﺎﻡ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺗﺮﺱ ، ﻏﺮﻭﺭ ، ﺑﯽ ﮐﻔﺎﯾﺘﯽ ...
ﻫﺮ ﻧﺎﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ
ﻣﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﺨﺮﻡ
ﻭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ
ﭼﻪ ﺭﺍﺯﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﺳﺘﯽ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﭼﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﯼ؟
ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺩﯾﺪﯼ؟
ﯾﺎ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺵ؟
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟؟؟
ﭼﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ ؟ !
|
|||
 |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: