به‌تنهایی گرفتارنــد مشتی بی‌پنــاه اینجـــا 

مسافـــرخانـــه رنج است یــا تبعیـدگاه اینجا 

غرض رنجیدن ما بــود از دنیا -که حاصل شد 

مکن ای زنــدگی عــمر مـــرا دیگر تبـــاه اینجا 

برای چرخش ایـــن آسیـاب کهنــــــه دل سنـــگ 

به خـــــــون خویش می‌غلتنــد خلقی بی‌گنـاه اینجا 

نشان خانـــــه خود را در ایـــــــن صحرای سردرگم 

بپــــــــرس از کاروان هایـــــی که گم کردنـد راه اینجا 

اگر شــــادی سراغ از من بگیــرد جــای حیـــرت نیست 

نشان می‌جــــویـــد از مـن تـــا نیایـــــــد اشتبـــاه اینجـــا 

تـــــو زیبایــــــی و زیبایـــی در اینجـــا کم گنــــاهی نیست

هزاران سنگ خـــــــواهد خورد در مــــــرداب مــــاه اینجــا

فاضل نظری 

همین که نعـش درختــــی بــــه بـاغ می‌افتــد

بـهانــــه بـــاز بـــــه دست اجـــاق می‌افـتـــد

حکــایـــت مــــن و دنـــیایـــتـان حکایــت آن

پرنــــــده ایست کـه بـــــه بـــاتلاق می‌افتـــد

عجـب عدالت تلخــــی کــــــه شادمـانی هـــا

فقــــط بــــرای شمـــــا اتفـــــــاق مـی‌افــــتد

تمــــام سهم من از روشنی همـان نـوریـست

کـه از چـــــــراغ شمـــا در اتــــاق می‌افـتـــد

به زور جاذبـــه سیب از درخت چیده زمـیـن

چـــــــه میــــوه ای ز سر اشتیــــاق می‌افتــد

همیشـــــــه همـــــره هابیل بــــــوده قابیلـــی

میـــــــان ما و شمـــــــا کــی فراق می‌افـتـــد

فاضل نظری

دشت خشکید و زمین سوخت و باران نگرفت
زندگی بعد تو بر هیچ کس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند
شعله ای بود که لرزید ولی جان نگرفت

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن
تو بگو من به تو مشتاق‌ ترم یا تو به من؟
زنده‌ ام بی تو همین قدر که دارم نفسی
از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه که تصویر تو را قاب گرفت
خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد
کشتی‌ ام را شب طوفانی گرداب گرفت