قطره هاي اشكش از الماس بود

داغ عطر ياس زهرا زير ماه

مي چکانيد اشک حيدر را به چاه

گريه آري، گريه چون ابر چمن

بر کبود ياس و سرخ نسترن

اين دل ياس است و روح ياسمين

اين امانت را امين باش اي زمين

نيمه شب دزدانه بايد زير خاک

ريخت بر روي گل خورشيد، خاک

مدفن اين ناله غير از چاه نيست

جز تو کس از قبر او آگاه نيست

اي بي نشانه اي که خدا را نشانه اي

هرجا نشان تست، ولي بي نشانه اي

تصوير شاعرانه ي در خود گريستن 

راز بلند سوختن عارفانه اي

اي بي نشانه اي که خدا را نشانه اي

هرجا نشان تست، ولي بي نشانه اي

تصوير شاعرانه ي در خود گريستن 

راز بلند سوختن عارفانه اي

امروز به پایان می رسد ...



از فردا برایم چیزی نگو ...



من نمی گویم ...



فردا روز دیگریست ...



فقط می گویم ...



تو روز دیگری هستی ...



تو فردایی ...



همان که باید به خاطرش زنده بمانم ...

تمام ماجرای من

سه واژه شد برای تو

سه واژه ی جدا جدا

من و ...شب و ...هوای تو ..

فردا اگر بدون تو باید به سر شود
فرقی نمی کند شب من کی سحر شود

شمعی که در فراق بسوزد سزای اوست
بگذار عمر بی تو سراپا هدر شود

رنج فراق هست و امید وصال نیست
این «هست و نیست» کاش که زیر و زبر شود

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درد دل کنم و دردسر شود

ای زخم دلخراش لب از خون دل ببند
دیگر قرار نیست کسی با خبر شود

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است
بگذارگفتگو به زبان هنر شود

تا خدا نام تو را برد غزل زیبا شد
نوبت صبح رسید و شب من فردا شد

قطره ای بود دلم خسته و مردابی و گنگ
از نفسهای مسیحایی تو دریا شد

آنقدر سبز وزیدی که در آغاز بهار
پنجمین فصل خدا روی زمین پیدا شد

ای دلیل همه ی چلچله ها ! آبی من!
آمدی و گل سرخ غزلم معنا شد

نام تو باعث روییدن گلهای بهار
چشم تو نقطه ی پایان شب یلدا شد

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام 
باز به دنبال پریشانی‌ام 

طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست 
در پی ویران شدنی آنی‌ام 

آمده‌ام بلکه نگاهم کنی 
عاشق آن لحظه‌ی طوفانی‌ام 

دلخوش گرمای کسی نیستم 
آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام 

آمده‌ام با عطش سال‌ها 
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام 

ماهی برگشته ز دریا شدم 
تا تو بگیری و بمیرانی‌ام 

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت 
خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟ 

حرف بزن ابر مرا باز کن 
دیر زمانی است که بارانی‌ام 

حرف بزن، حرف بزن، سال‌هاست 
تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام 

ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟ 
ها نکشانی به پشیمانی‌ام!

برای دیدن تمام اس ام اسها به ادتمه مطلب مراجعه فرمایید...

دیدی که چه بی رنگ و ریا بود زمستان؟

مظلومترین فصل خدا بود زمستان



دیدیم فقط سردی او را و ندیدیم

از هر چه دو رنگی است رها بود زمستان



بود هر چه ، فقط بود سپیدی و سپیدی

اسمی که به او بود سزا ، بود زمستان



گرمای هر اغوش تب عشق دم گرم

یکبار نگفتند چرا بود زمستان



بی معرفتی بود که هر بار زما دید

با این همه باز اهل وفا بود زمستان



غرق گل و بلبل شد اگر فصل بهاران

بوی گل یخ هم به هوا بود زمستان



با برف بپوشاند تن لخت درختان

لبریز و پر از شرم حیا بود زمستان



در فصل خودش، شهر خودش، بود غریبه .

مظلومترین فصل خدا بود زمستان...