چشم هایت سبز روشن، قامتت نیلوفری 

من بلا گردان چشمت، ماهتابی یا پری؟ 

دست آن نقاش را بوسم كه این نقش آفرید 

گیسوان، ابریشمی، رخسار و گردن مرمری 

می درخشد چشم صد رنگ تو چون فیروزه ها 

آسمان سبز هم حیران این مینا گری 

از زبان درخت

ببین و بنگر که چگونه سر به زیر افکنده و خشک ایستاده ام. سر نهاده ام به آنچه برایم مقدر کرده و برایم صلاح دیده. در زمستانش خشکم و در تابستانش سبز در بهارش نو می شوم و در پاییزش مهیای رفتن به بادش میرقصن و به بارانش خیس می شوم، بی تمنا و بی ادعا سر نهاده ام به آنچه میخواهد چرا که می دانم خواسته اش خواسته ام هست و تقدیرش سرنوشتم.

گله ندارم و تو گله مندی. تمنایی ندارم و تو پر از خواسته ای. با سردش سردم و با گرمش گرم . می دانم و تو نمی دانی که خواسته هایش منتهای بودن من است. رشد من از خواسته هایی است که او برایم خواسته و شکوفاییم از آن.

و تو چرا مرا زیبا میبینی ؟! چرا از من آرامش می گیری و چرا به من عشق می ورزی ؟! 

می دانم و تو نمی دانی که من تن داده ام به هر آنچه او برایم خواسته، پس نمایان کرده ام تمام او را در خودم. او در من رشد میکند شکوفا می‌شود میبالد و باز میمیرد و من نمایشگر خواسته های اویم و هر آنچه او را بنمایاند نمایانگر آرامشی واقعی و ابدی...

امشب از قصّه پرم حوصله داری، یا نه ؟

می توانی به دلم دل بسپاری، یا نه؟

اگر از غصّه بگویم گله را می فهمی

می توانی به لبم خنده بباری، یا نه؟

روز و شب پشت همین پنجره ها خوابم برد

آمدی؟ کردی از این کوچه گذاری، یا نه؟

هر شب از درد غمت بد به خودم می پیچم

در خیالات منی گاه و گداری، یا نه؟

بین پاییز و زمستان دل من یخ بسته

 گو در اندیشه ی آغاز بهاری، یا نه؟

خسته از زندگی ام میل قیامت ! دارم 

 عاقبت مال منی؟ با تو ام، آری، یا نه؟

خورشید، دختر یلداست

یلدا نام فرشته ای است بالا بلند، با تن پوشی از شب و دامنی از ستاره. یلدا نرم نرمک با مهرآمده بود. با اولین شب پاییز و هر شب ردای سیاهش را قدری بیش تر بر سر آسمان می کشید تا آدم ها زیر گنبد کبود آرام بخوابند.

 یلدا هرشب بر بام آسمان و در حیاط خلوت خدا راه می رفت ولابه لای خواب های زمین، لالایی اش را زمزمه می کرد. گیسوانش در باد می وزید و شب به بوی او آغشته می شد.

یلدا، شبی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت. آتش که می دانی، همان عشق است. یلدا آتش را در دلش پنهان کرد تا شیطان آن را ندزدد. آتش در یلدا بارور شد.

فرشته ها به هم گفتند: " یلدا، آبستن است، آبستن خورشید. و هر شب قطره قطره خونش را به خورشید می بخشد و شبی که آخرین قطره را ببخشد، دیگر زنده نخواهد ماند".

فرشته ها گفتند: " فردا که خورشید به دنیا بیاید، یلدا خواهد مرد".

یلدا همیشه همین کار را می کند، می میرد و به دنیا می آورد. یلدا آفرینش را تکرار می کند.

راستی، فردا که خورشید را دیدی به یاد بیاور که او دختر یلداست و یلدا نام همان فرشته ای است که روزی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت.

عرفان نظرآهاری

یلدات مبارک f

اس ام اس ها و اشعار تسلیت شهادت امام حسن عسگری

میروم از روزگارت در غروبی سردِ سرد


کوله بارم پر زحسرت ،سینه مالامال درد


مهر ،آبان ، شاید آذر ، این چه فرقی میکند؟


در همین پاییز زیبا ،فصل ریزش های زرد


از تمام من فقط یک خاطره میماندو


روح آسیمه سرم مانند بادی دوره گرد


هیچ کس جز تو نمیداند که در این عاشقی


غصه ها با قلب من در آخر بازی چه کرد


بعد تنها ماندنت شاید بفهمی تو ، که من


 پای عشقت مانده بودم عاشقانه ،مردِ مرد . . .