گفتی شتاب رفتن من از برای توست

آهسته تر برو که دلم زیر پای توست

با قهر میگریزی و گویا که غافلی

آرام سایه‌ای همه جا در قفای توست

سر در هوای مهر تو رفت و هنوز هم

در این سری که از کف ما شد هوای توست

چشمت رهم نمیدهد به گذرگاه عافیت

بیمارم و خوشم که دلم مبتلای توست

خوش میروی به خشم و به ما رو نمیکنی

این دیده از قفا به امید وفای توست

ای دل نگفتمت حذر از راه عاشقی؟

رفتی؟ بسوز، این‌همه آتش سزای توست

ما را مگو حکایت شادی که تا به حشر

ماییم و سینه‌ای که در آن ماجرای توست

بیگانه‌ام ز عالم و بیگانه‌ای ز ما

بیچاره آن کس که دلش آشنای توست

بگذشت و گفت این به قفس افتاده کیست

این مرغ پر شکسته محزون همای توست 

 هما گرامی

بنشین تماشایت کنم

عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم

اکنون که پیدا کرده ام ، بنشین تماشایت کنم

الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم

گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم

بنشین که با من هر نظر،با چشم دل ،با چشم سر

هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم

بنشینم و بنشانمت آنسان که خواهم خوانمت

وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم

بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس

وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم

تا کهکشان ، تا بی نشان ، بازو به بازویت دهم

با همزمانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم

ای عطر و نور توامان یک دم اگر یابم امان

در شعری از رنگین کمان با نوی رویایت کنم

بانوی رویاهای من ، خورشید دنیاهای من

امید فرداهای من ، تا کی تمنایت کنم ؟

  فریدون مشیری  

آیین آینه

موجیم و وصل ما، از خود بریدن است

ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است

تا شعله در سریم، پروانه اخگریم

شمعیم و اشک ما، در خود چکیدن است

ما مرغ بی پریم، از فوج دیگریم

پرواز بال ما، در خون تپیدن است

پر می‌کشیم و بال، بر پرده‌ی خیال

اعجاز ذوق ما، در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش

آیین آینه، خود را ندیدن است

گفتی مرا بخوان، خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را، تنها شنیدن است

بی درد و بی غم است، چیدن رسیده را

خامیم و درد ما، از کال چیدن است

قیصر امین پور

خون خورده ی درد

با مردم شب دیده به دیدن نرسیدیم

تا صبح دمی هم به دمیدن نرسیدیم

کالیم که سرسبز دل از شاخه بریدیم

تا حادثه ی سرخ رسیدن نرسیدیم

خون خورده ی دردیم و چراغانی داغیم

گل کرده ی باغیم و به چیدن نرسیدیم

زین هیزم تر هیچ ندیدیم بجز دود

شمعیم که تا شعله کشیدن نرسیدیم

خونیم و تپیدیم به تاب و تب تردید

اشکیم و به مژگان چکیدن نرسیدیم

بادیم که آواره دویدیم به هر سوی

اما چو نسیمی به وزیدن نرسیدیم

یک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم

خشکید و به یک جرعه چشیدن نرسیدیم

قیصر امین پور

مدح حضرت علی (ع) (کسایی )

مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر

بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد ؟

جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرّار

این دین هدی را به مثل دایره ای دان

پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار

علم همه عالم به علی داد پیمبر

چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار

غزلم قصه ی دردست

رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم

آشنای تو دلم بود و به دست تو سپردم

اشک دامان مرا گیرد و در پای من افتد

که دل خون شده را هم ز چه همراه نبردم

شرمم از آینه ی روی تو می آید اگر نه

آتش آه به دل هست نگویی که فسردم

تو چو پروانه ام آتش بزن ای شمع و بسوزان

من بی دل نتوانم که به گرد تو نگردم

می برندت دگران دست به دست ای گل رعنا

حیف من بلبل خوش خوان که همه خار تو خوردم

تو غزالم نشدی رام که شعر خوشت آرم

غزلم قصه ی دردست که پرورده ی دردم

خون من ریخت به افسونگری و قاتل جان شد

سایه آن را که طبیب دل بیمار شمردم

ه. الف . سایه

ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ

ﺁﺗﺶ ﻓﺮﻭﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ

ﺟﺰ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﺑﺎﻣﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺩ

ﻫﺮ ﺳﺎﯾﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ من ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ

ﺩﻟﺒﺴﺘﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻫﺮﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ

ﯾﺎ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪهﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ

ﻓﮑﺮ ﻋﺼﺎﯼ ﭘﯿﺮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺵ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ!

ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩ، ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ

ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺻﺒﺮ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﻥﺟﮕﺮ ﺷﺪﻥ؟

ﺍﯼ ﺳﯿﺐ ﺳﺮﺥ، ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯽ ﺭﻭﺩ ﺭﻓﺘﻪﺍﺳﺖ...

ﻣﮋﮔﺎﻥ عباسلو

هوای گریه ی بی اختیار...

دلم گرفته هوای بهار کرده دلم

هوای گریه ی بی اختیار کرده دلم

رها کن از لب بام آن دو بافه گیسو را

هوای یک شب دنباله دار کرده دلم

بیا بیا که برای سرودن بیتی

هزار واژه ی خونین قطار کرده دلم

به هر تپش که نفس تازه می کند باری

مرا به زیستن امّیدوار کرده دلم

کنون که آخر پیری نمانده دندانی

غزال خوش خط و خالی شکار کرده دلم

بخند ای لب خونین لب ترک خورده

دلم شکسته هوای انار کرده دلم .

سعید بیابانکی

ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩ

ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍﺑﻄﻪ هم ﺯﻭﺩ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩ

ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻝ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ

از من بگسست ﺁﻥ ﮐﻪ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ

عمریست فقط حنجره ام جای سکوت است

باور تو نکن بغض گلو غصه ی کم خورد

ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺯﺩﻡ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ

ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺭﺩ

ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﻭ جدل ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ

ﺳﻘﺮﺍﻁ ﻭﻟﯽ ﻣﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻢ ﺧﻮﺭﺩ

ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﮑﻨﺪ ﻧﯿﻤﻪ ﯼ ﺷﺐ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﻣﻮﺟﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﯾﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺑﻠـﻢ ﺧﻮﺭﺩ

ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﮐﻨﻢ ﺷﮑﻮﻩ ﻋﺴﻞ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍ

ﺗﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﺧﻮﺭﺩ

خون است دلم رحم بر این دیده نكردی,

فكری به من و این سر شوریده نکردی.

از آتش غم‌های فراقت جگرم سوخت,

فریاد ,که یاد از تن تفسیده نکردی .

ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻋﺸﺮﺗﮑﺪﻩٔ ﻋﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﯽ،

یك بار خیال دل رنجیده نکردی .

ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﺧﻤﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺯﺧﻤﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ

هر لحظه نمک ریختی ,پوشیده نکردی .

امشب بغل پنجره ها گریه نمودم،

افسوس ,که یاد از من غم دیده نکردی .