ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭼﺸﻤﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻮﺯﻩ ﯼ ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﻫﻢ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﮔﻞ ﺧﺸﮏ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺷﯿﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺮ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﻩ ﯼ ﮐﻔﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺷﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺮﻁ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺦ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻬﻦ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ ! ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﻼﻡ
ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﺯ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﺩ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ
ﺧﺎﻃﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﭘﺸﺖ ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺗﺮﺩﯾﺪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻄﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭﻟﯽ ﻛﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ
ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﯼ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻛﺴﯽ ﭘﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﻝ ﺟﻨﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﭼﻨﯿﻦ
ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﻣﺎ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻭﺻﻠﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺷﻤﻊ
ﺍﯼ ﻛﺎﺵ ﻋﺸﻖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﺍﻱ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯼ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻗﺪﺭﻧﺎﺷﻨﺎﺱ !
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ
ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ
ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺒﺎﺱ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮﯼ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﯿﺮﺕ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ
ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯽ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﻨﮓ ﻭ ﯾﺦ ﯾﮑﯽ ﺳﺖ؟
ﮐﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﯼ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﺱ
ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻋﺠﺐ ﮔﺬﺷﺖ !
ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ
ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ
ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻖ ﺑﯽ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺍﺱ

ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ

ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺐ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺩﯾﻨﯽ ﮐﻪ به ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺩﺭ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺩﻝ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺩﻭﭼﺸﻢ ﻣﻦِ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺩﻭﺍﺑﺮﻭﺵ
ﮐﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﭼﻮﻥ ﺑﯿﻬﻖ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﺗﻮﺍﺭﯾﺦ
ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮ ﺗﺎﺗﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺑﺎﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﭼﺸﻤﻢ
ﺑﺮ ﺑﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ، ﮔﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭﯾﮏ ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
# ﺳﯿﺪ _ ﻣﻬﺪﯼ _ ﻧﮋﺍﺩ _ ﻫﺎﺷﻤﯽ

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی
یکباره به روی همه در بستی و رفتی

هر لحظه‌ی همراهی ما خاطره ای بود
اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی

نفرین به وفاداری‌ات ای دوست که با من
پیمان سر پیمان شکنی بستی و رفتی

چون خاطره‌ی غنچه‌ی پرپر شده در باد
در حافظه‌ی باغچه ها هستی و رفتی

جا ماندن تصویر تو در سینه‌ی من! آه!
این آینه را آه که نشکستی و رفتی

فاضل نظری

داغ داریم نه داغـی كه بر آن اخم كنیم
مرگمان باد اگر شكوه ای از زخم كنیم

مرد آن است كه از نسل سیاوش باشد
"عاشقی شیوه‌ی رندان بلا كش باشد "

بنویسید زنـی مُرد كــــه زنبیل نداشت
پسری زیر زمین بود و پدر بیل نداشت

بنویسید كه با عطر وضو آوردند
نعش دلدار مرا لای پتــو آوردند

زلفها گرچه پر از خاک و لبش گرچه كبود
"دوش مـی‌آمد و رخساره بر افروخته بود

خوب داند كه به این سینه چه ها می گذرد
هر كه از كوچه ی معشوقه ما می گذرد

بنویسید غـــم و خشت و تگرگ آمده بود
از در و پنجره‌ ها ضجـــه‌ی مرگ آمده بود

با دلی پر شده از زخـــم نمک می‌خوردیم
دوش وقت سحر از غصه ترک می‌خوردیم

مثل وقتی كه دل چلچله‌ای می‌شكند
مرد هـــم زیر غــــم زلزله‌ای می‌شكند

داغ دیدیم شما داغ نبینید قبول؟
تبــری همنفس باغ نبینید قبول؟

گاه گاهی به لب عشق صدامان بكنید
داغ دیدیــــم امیــد است دعامان بكنید

حامد عسکری

 می خرم!

گفتی احساس به یغما برده داری، می خرم

باغبانی و گل پژمرده داری، می خرم

 گفتی از ترس فلک، یک عالم احساس نجیب

گوشه ی پیراهنت افسرده داری، می خرم 

گفتی انگار از نبرد خویش با دل می رسی

نوجوان کشته ای بر گُرده داری، می خرم

گفتی از بی عاشقی در تیر باران غزل

یک بغل مصراع پیکان خورده داری، می خرم 

جای فریاد و سرور کودکانه در دلت

گفته بودی عندلیب مرده داری، می خرم 

گفتی از آن عمر سرتاسر زمستان، یادگار

بی نهایت شعر سرما خورده داری، می خرم 

عمر کوتاه من و تو در حد اندازه نیست

هر چه اندوه و غم نشمرده داری، می خرم 

حمیدرضا آذرنگ

پشت پرچینت اگر بزم، اگر مهمانی ست

پشت پرچین من این سو همه اش ویرانی ست

انفرادی شده سلول به سلول تنم

خود من در خود من در خود من زندانی ست

دست های تو کجایند که آزاد شوم؟

هیچ جایی به جز آغوش تو دیگر جا نیست

ابرها طرحی از اندام تو را می سازند

که چنین آب و هوای غزلم بارانی ست

شعر آنی ست که دور لب تو می گردد

شاعری لذت خوبی ست که در لب خوانی ست

دوستت دارم اگر عشق به آن سختی هاست

دوستم داشته باش عشق به این آسانی ست

نه م ثل کوه محکمم نه مثل رود جارى ام

نه لایقم به دشمنى نه آن که دوست دارى ام

تو آن نگاه خیره اى در انتظار آمدن

من آن دو پلک خسته که به هم نمى گذارى ام

تو خسته اى و خسته تر منم که هرز مى روم

تو از همه فرارى و من از خودم فرارى ام

زمانه در پى تو بود و لو ندادمت ولى

مرا به بند مى کشد به جرم راز دارى ام

شناختند عامیان من و تو را به این نشان

تو را به صبر کردنت مرا به بى قرارى ام

چقدر غصه مى خورم که هستى و ندارمت

مدام طعنه میزند به بودنم ، ندارى ام

سید تقی سیدی