بُغضی درون ِسینه ی من آرمیده است

بُغضی که بی امان نفسم را بریدہ است

مثل ِانار ِسرخ و تَرَک دار ِکوچکیست

گویا زمان ِچیدن ِبُغضم رسیـده است!!

دیشب مرا به خَلسہ فرو برد یاد تو

دیدم کسی انار ِتَرَڪ دار چیدہ است!!

هر روز درد و بُغض و فقط ناله و عذاب

هر شب یکی ز خواب ِپریشان پریده است

در لابلای شعر و غزلهای تازه ام

گل واژه ای ز شبنم ِاشکم چکیـده است

از من جُدا نمیشود این بُغض لعنتی

خواب ِبدی برای من انگار دیده است

آخر شبی درون ِخودم میکُشد مرا

بُغضی که بی بهانه به حلقم خزیده است...